maandag 13 mei 2013

Een stoïcijns gedichtje


Alles verscheurt de tand des tijds, en alles snoeit hij,

alles verplaatst hij, niets blijft ongemoeid.

Rivieren verdrogen, de zee vlucht weg van de kust,

bergen vervallen, toppen storten in.

Kinderspel nog maar! De schitterende hemel

zal ooit door eigen vuur ontvlammen.

De dood eist alles. Sterven is een wet, geen straf.

Onze wereld zal eens niet meer bestaan.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten